Wilczarz Irlandzki

Veronica

Grupa psów zakwalifikowana do sekcji chartów szorstkowłosych.

Rys historyczny

Irlandzkie Muzeum Narodowe w Dublinie na przełomie XIX i XX wieku było w posiadaniu czaszek psów pochodzących z epoki kamienia i brązu, a odkrytych w Crannoges niedaleko Dunshaughlin.

Regres rasy i jej odtworzenie

Dawne wilczarze irlandzkie cenione w polowaniach na wilki i inną grubą zwierzynę, zaczęły zanikać wraz z postępującym przetrzebianiem populacji tych zwierząt. Räber podaje, z listów Gougha, że pod koniec XVIII wieku istniały jeszcze na terenach Irlandii wilki, ale już w niewielkich ilościach. W końcowych latach XIX wieku duży wilczarz został uznany za rasę wymarłą.

Budowa

Należy do największych psów o smukłej, lecz bardzo muskularnej budowie. Ruchy lekkie. Według wzorca FCI wilczarz irlandzki powinien posiadać kufę długą i wąską, zakończoną czarną truflą, niezależnie od rodzaju umaszczenia. Oczy są ciemne, a uszy małe.

Szata i jego umaszczenie

Włos jest sztywny i szorstki, na dolnej szczęce tworzy brodę. Umaszczenie jakie jest dopuszczalne to: szare, czarne, płowe, rude, białe i pręgowane. Mogą także występować białe znaczenia na piersi i na końcówkach łap.

Użytkowość

Współcześnie są hodowane w celach reprezentacyjnych oraz towarzyskich.

Zachowanie i charakter psa

Łagodne i cierpliwe wobec dzieci. Rodzinne, posiadają spokojne usposobienie.

Zdrowie i pielęgnacja wilczarza

Rasa ta jest wymagająca pod względem odchowu szczeniąt i ich utrzymania. Ze względu na znaczne gabaryty istnieje konieczność zapewnienia odpowiednio dużej przestrzeni domowej oraz wybiegu.

Przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.

Ciekawostka:

W roku 1902 wilczarza irlandzkiego o imieniu "Raja of Kidmal" uczyniono maskotką regimentu Gwardii Irlandzkiej.

[/b]